4Но, туѓинците меѓу нив станаа алчни. Тогаш и Израелците повторно почнаа да плачат и да велат: „Кој ќе ни даде месо да јадеме? 5Се сеќаваме на рибата што ја јадевме бесплатно во Египет, и на тиквите, дињите, празот, кромидот и лукот. 6Но сега нашите души се изморени, зашто нашите очи не гледаат ништо друго освен мана.“ 7А маната беше како семе од коријандер и изгледаше како смола од бедолах. 8И народот трчаше наваму-натаму, собирајќи ја и мелејќи ја со мелници или кршејќи ја во аван, и варејќи ја во тенџериња и правејќи колачи од неа; и имаше вкус на колачи направени од масло. 9И кога росата паѓаше врз логорот ноќе, маната паѓаше со неа.

10Кога Мојсеј го чу народот како плаче заедно, сите семејства, секое пред вратата од својот шатор, Господовиот гнев пламна силно, а и Мојсеј беше многу нажален. 11Тогаш Мојсеј му рече на Господа: „Зошто го жалостиш Твојот слуга? Зошто не наоѓам милост во Твоите очи, па ми го ставаш товарот на целиот овој народ? 12Дали јас го зачнав или го родив целиот овој народ, па ми рече: ‚Носи го во рацете како што доилката носи дете, до земјата за која се заколна дека ќе им ја дадеш на нивните предци?‘ 13Од каде да најдам месо за да им дадам на сите овие луѓе? Тие плачат пред мене и велат: ‚Дај ни месо да јадеме!‘ 14Не можам сам да го носам целиот овој народ; тие се претешки за мене. 15Ако ми го направиш ова, тогаш убиј ме, ако сум нашол милост во Твоите очи, за да не ја видам мојата беда.‘“

16Тогаш Господ му рече на Мојсеј: „Собери ми седумдесет луѓе од старешините Израилеви, за кои знаеш дека се старешини на народот и негови управители, и доведи ги во шаторот на средбата и постави ги таму пред тебе. 17Тогаш ќе слезам и ќе зборувам со тебе таму, и ќе земам дел од твојот Дух, што е врз тебе, и ќе го ставам врз нив, за да го делат со тебе товарот на народот, и нема да мораш сам да го носиш.“

18А на народот ќе му речете: „Осветете се за утре и ќе имате месо за јадење, зашто вашиот плач стигна до ушите Господови, вие кои велите: ‚Кој ќе ни даде месо за јадење? Зашто ни беше добро во Египет!‘ Затоа Господ ќе ви даде месо за јадење, 19не само за еден ден, ниту за два, ниту за пет, ниту за десет, ниту за дваесет дена, 20туку за цел месец, додека повеќе не можете да го поднесете мирисот на него и не ви стане одвратен, зашто го отфрливте Господа, Кој е меѓу вас, и зашто плачевте пред Него и велевте: ‚Зошто излеговме од Египет?‘“

21 И Мојсеј рече: „Јас живеам со 600.000 пешадијци, а вие велите: ‚Ќе им дадам доволно месо за еден месец‘. 22 Можеме ли да заколиме доволно овци и говеда за да ги нахраниме? Или можеме ли да ги уловиме сите риби во морето за да ги нахраниме?“ 23 Тогаш Господ му рече на Мојсеј: „Дали раката Господова е премногу кратка? Сега ќе видиш дали Мојата реч ќе се исполни во тебе или не.“

24 Потоа Мојсеј излезе и му ги кажа на народот зборовите Господови. Потоа собра седумдесет мажи од старешините на народот и ги постави околу шаторот на средбата. 25 Потоа Господ слезе во облакот и му проговори, зеде од Духот што беше на него и го стави врз седумдесетте старешини. И кога Духот слезе на нив, тие беа исполнети со пророштво и не застанаа.

26 Беше